"ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ".

Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω.
Ξαφνικά στερεύω απο λέξεις
Με κατακλύζει η σκέψη σου
Και δεν μπορώ να συνεχίσω 
να σου γράφω.
Τότε είναι πού,
με πιάνει αυτός ο πόνος
σαν μαχαιριά στην καρδιά
και σκίζεται η ψυχή μου στα δύο.
Μένει η μισή κάτω στη γή,
και η άλλη μισή,
σε ακολουθεί στο ταξίδι σου,
μέσα απο το φώς,
στην ηρεμία ενός κόσμου άλλου...
Και μετά, ξαφνικά,
με κοιτάς με αυτό το κενό στο βλέμμα σου
και μου λές με την σιωπή σου
οτι εγώ δεν έχω έχω θέση εδώ,
με τους πεθαμένους...
Και φεύγεις, σε χάνω,
και μένω πάλι μόνη
στο άδειο δωμάτιο,
στο άδειο μισό του κρεβατιού μας,
στην άδεια μου ψυχή,
να σφίγγω το ένα μου χέρι με το άλλο,
για να πάρω κουράγιο.....

"ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ".

Δυό μάτια που με κοιτούν,
δυό μάτια που μ' αγαπούν.
Δυό μάτια κλειστά,
δυό μάτια, που ανοίγουν 
στο κενό.
Δυό μάτια που δακρύζουν,
όταν κοιτούν
τα μάτια σου σφαλιστά
Δυό μάτια που ικετεύουν,
δυό μάτια που βουρκώνουν
από παράπονο...
Τα δικά σου μάτια,
Τα δικά μου μάτια,
Μάτια μου!!!

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. ΑΤΙΤΛΟ.

Μιλούν οι σιωπές μας στα άδεια δωμάτια.
Μας βαραίνουν οι παρουσίες.
Απόντες εμείς, θεατές λες,
βλέπουμε να φεύγουν ένας ένας 
οι δικοί μας άνθρωποι,
και μένουμε ολοένα και 
πιό μόνοι.
Μας τσακίζει η ζωή σιγά σιγά,
σαν θλίψη απογεύματος 
μιας Κυριακής,
που η Δευτέρα της, 
δεν θα ξημερώσει...