"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ" "ΨΥΧΗ".

Ψυχή,
πού θα βγείς με το τσιγκέλι
απο αυτό το σώμα
το πονεμένο.
Ψυχή, πού πετάς στο ταβάνι
ψάχνοντας το άλλο σου μισό.
Και ξαναμπαίνεις
στο βασανισμένο κορμί,
το στερημένο απο χαρά
και ηρεμία.
Αυτό το ίδιο σώμα,
πού το κάνεις να σπαρταράει
στο άγγιγμά σου,
στο χάδι και στα γλυκόλογα
Σώμα μου αγαπημένο,
κορμί μου βασανισμένο,
που δεν θυμάσαι πως είναι
να μην πονάς.
και πάλι αντέχεις τον πόνο
της ψυχής σου
με καρτερία.
Σώμα που αγαπήθηκες
και αγάπησες
κάθε στιγμή
αυτής της ζωής,
πού,
λύνεσαι μεσ' το νερό
όπως στον οργασμό σου.
Και περιμένεις να σε πάρει
η θάλασσα
στην αγκαλιά της
την ίδια στιγμή,
αυτή την μαγική
στιγμή,
που, ο ουρανός θα ανοίξει
πέρασμα φωτεινό
για να σου ξεφύγει
επιτέλους
η φυλακισμένη σου ψυχή.

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΣΑΠΟΥΝΙ ΚΑΙ ΝΕΡΟ".

Σαπούνι και νερό,
να φεύγει απο πάνω σου ο άντρας,
να μην θυμάσαι πιά
την βρώμα αυτής της μάντρας
Σαπούνι και νερό,
κι' ενα σεντόνι καθαρό,
να πέφτεις μόνη να κοιμάσαι
και να'χεις δίπλα σου
ενα μαξιλάρι αδειανό.
Μην με κοιτάς
με μάτια θολωμένα
πονάς εσύ,
μα πόνεσες και μένα.
Πουτάνα είναι η ζωή
δεν είμαι εγώ.
Εγω αγωνίζομαι μονάχα
για να ζώ...

Καλοκαίρι του 2017,
Στην οδό Αριστοτέλους.
Σε μια Αθήνα που βρωμάει απο τα σκουπίδια της καθημερινής μας ζωής.

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΩΡΕΣ".

Ώρες μοναξιάς, πάνω στο πλοίο.
Ώρες περισυλλογής.
Ώρες χαμένες απο ευτυχίες.
Ώρες χαμένες απο τις ζωές μας.
Τίποτα δεν συμβαίνει εδώ
στην απέραντη θάλασσα.
Τα κύμματα ανεβαίνουν στην επιφάνεια
και αφρίζοντας πεθαίνουν.
Ενώνονται για μιά στιγμή
με τον ήλιο και τον αέρα.
Ζούν για μια στιγμή
Ζούν και πεθαίνουν
Σε μια στιγμή μόνο!
Έτσι όπως θά 'πρεπε να πεθαίνουν
και οι άνθρωποι.

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ".

Είναι η ώρα
πού,
σβήνει η μέρα
και ανάβουν σιγά σιγά,
τα φώτα της ψυχής.
Τότε πού,
κρατάω την αναπνοή μου
περιμένοντας ένα σου σήμα.
Που βρίσκεσαι άρα γε;
Ποιά αγκαλιά σε τυλίγει;
Ποιός σκουπίζει τον ιδρώτα
του προσώπου σου;
Ποιά χέρια ησυχάζουν
τις εγνοιες των φρυδιών σου;
Πότε θα σε ξαναδώ;
Πού να ψάξω;
Πού να ρωτήσω;
Ποιός να μου πεί;
Ακόμα μια νύχτα θα περάσει
χωρίς την μυρωδιά σου.
Χαμένε μου εαυτέ,
γύρνα πίσω στο κορμί που ξέχασες
εδώ,
και πάρε με μαζί σου.........

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ . "ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙ".

ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙ...
...σαν την λευκή μου
νύχτα,
μυρίζεις και με ζαλίζεις
Απλώνεσαι στα σίδερα
της φυλακής μου
και την αλλάζεις
σε παράδεισο.
Λευκό μου γιασεμί,
αράπικο,
τα μεθύσια της Αφρικής
κουβαλάς μεσ' τον ανθό σου,
και με μεθάς με τα αρώματα
της Ανατολής...
Αρώματα λευκά, γλυκά
σαν τις λευκές μου νύχτες,
σαν τα σεντόνια μου,
τα λευκά,
σαν τα άσπιλα εσώρουχά μου,
τ' αμόλυντα απ' της ψυχής μου
τη μαυρίλα.
Λευκό μου γιασεμί,
Νανούρισέ με μια φορά,
μόνο,
μεσάνυχτα να είναι,
να κοιμηθώ και να μην
ξημερώσει
άσπρη αυγή, για μένα.
άλλο πιά.
Λευκό μου γιασεμί,
μεσ' το λευκό σου σύννεφο
τύλιξέ με.
Και πέτα με ψηλά
στο άχρωμο του απέραντου
κενού.