"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". ΑΤΙΤΛΟ.

Πήρα πρωί πρωί,

τα κόλυβα του θανάτου μου,

να τα μοιράσω στα πουλιά.

Ανθρωποι να τα φάνε, ήταν λιγοστοί,

φίλοι και συγγενείς, στης μιας παλάμης

τα δάχτυλα τους μετρούσες όλους.

Τσίμπησαν μια μπουκιά, τυπικά,

και κλεφτά, αφησαν το χέρι τους

να πετάξει στη γή,

κατάχαμα

τα υπόλοιπα.

Χαμογέλασα ειρωνικά

μέσα απ' το φέρετρο μου

βλέποντάς τους.

Και ήταν η πρώτη φορά, που ελεύθερο

άφηνα,

να φανεί το γέλιο μου.

Χαραγμένο στο νεκρό και παγωμένο

πρόσωπό μου.

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "Falling apart".

Καταρρέω.
Νοιώθω την ζωή να κυλά,
και να φεύγει εντός μου.
Απογυμνώνομαι
πετώντας τα περιττά απο πάνω μου,
λιώνω
σαν κερί στον ήλιο.
Μάταια ψάχνω εικονοστάσι
να δικαιολογήσω
την ύπαρξη και την φθορά μου.
Ενας μικρός λεκές
σε άσπρο τραπεζομάντηλο
μετά το τέλος του δείπνου
θα μείνω.
Και θα πλυθώ,
στους 90 βαθμούς
στο πρόγραμμα για τα λευκά.
Για να χαθώ τελείως
χωρίς να μείνει ούτε ένα
σημάδι
από την βραδιά πού ζήσαμε
μαζί.

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ".

"Όμορφο μικρό αγόρι,
με την φουρτούνα της θάλασσας
μέσα στην ψυχή
και την γαλήνη της τρικυμίας,
στην άκρη των ματιών....
Θα σε βρώ σε μια παραλία,
σαν τον ναυαγό να περιμένεις,
βάρκα θα γίνω
να σε πάρω απο 'κεί,
νερό γλυφό,
να ξεδιψάσεις την δίψα σου,
αλλά με αλάτι
θα σου γιατρεύω πάντα τις πληγές,
να το ξέρεις...
Γιατί μόνο ο,τι πονάει αξίζει...

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ". "Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΟΥΛΙΑ".

Την τελευταία γουλιά
απ΄το ποτήρι σου,
πάντα θα την αφήνεις
για μένα.
Εγώ θα την πίνω, σαν
σηκώνεσαι απ'το τραπέζι
για να φύγεις.
Αυτή μου αφήνεις μόνο
για συντροφιά.
Μ' αυτήν πλαγιάζω
στο κρεββάτι μου
το βράδυ.
Αυτή κυλάει στις φλέβες μου,
το κορμί μου  αυτή
το ανατριχιάζει,
σαν ακουμπάει δροσερή
το δέρμα μου.
Δαγκώνω τρυφερά το ποτήρι,
ματώνει τα χείλη μου
το κρύσταλλο
και αργά,κυλάει το κρασί
μαζί με το αίμα.
Μέχρι να φτάσει κάτω
στα σκέλη μου
να τα ποτίσει
όπως η απουσία σου,
που τυρρανάει
το άδειο μου κρεββάτι.
Μικρό αγόρι,
δεν λύνονται τα δεσμά μας
με την φυγή.
Κάποια μέρα, θα γυρίσεις.
Όσο κι'αν φοβάσαι την στιγμή.
Να την αποφύγεις
δεν μπορούμε.