Καταρρέω.
Νοιώθω την ζωή να κυλά,
και να φεύγει εντός μου.
Απογυμνώνομαι
πετώντας τα περιττά απο πάνω μου,
λιώνω
σαν κερί στον ήλιο.
Μάταια ψάχνω εικονοστάσι
να δικαιολογήσω
την ύπαρξη και την φθορά μου.
Ενας μικρός λεκές
σε άσπρο τραπεζομάντηλο
μετά το τέλος του δείπνου
θα μείνω.
Και θα πλυθώ,
στους 90 βαθμούς
στο πρόγραμμα για τα λευκά.
Για να χαθώ τελείως
χωρίς να μείνει ούτε ένα
σημάδι
από την βραδιά πού ζήσαμε
μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου