ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. "ΤΟ ΣΠΙΤΙ".

Αν δεν, άκουσες τα κοτσίφια
να κελαϊδούν το ξημέρωμα,
Αν δεν, μύρισες τα μεσάνυχτα
το νυχτολούλουδο να σε
λιγώσει η μυρωδιά του,
Αν δεν, σε μέθυσαν
τα γιασεμιά και οι γαρδένιες,
Αν δεν, μαγεύτηκες απο
την εικόνα της ολάνθιστης γλυσίνας
με τα μωβ τσαμπιά της
να κρέμονται απο τον ουρανό,
Αν δεν αγάπησες
τις μυρωδιές του κήπου,
Αν δεν, σε θάμπωσε
ο ήλιος που έδυε
μέσα στο σαλόνι σου
Τότε, τίποτα δεν κατάλαβες
ποτέ σου απο αυτό
το σπίτι....
Αν, σε θάμπωσαν τα χρυσά
κηροπήγια
και ο κρυστάλινος πολυέλαιος,
αν ζήλεψες μόνο τους πίνακες
που κρέμονταν στους τοίχους,
απο την υπογραφή
του ζωγράφου,
Αν, η διευθυνση ήταν αυτό
που ήθελες μόνο,
τότε,
το Σπίτι αυτό, σε τιμώρησε
όπως τιμωρεί η ζωή
την απληστία.
Γιατί, ποτέ σου δεν κατάλαβες,
πως, το Σπίτι είναι η ίδια
η Ζωή, που κανένα λάθος,
ποτέ, δεν σου συγχωρεί...

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. "ΓΕΝΕΘΛΙΑ".

Στίς 19 του μήνα χτύπησε ο Χ. και έμεινε φυτό.
Πάνε δυό χρόνια τώρα...
Στις 20 του μήνα πέθανε ο αδερφός μου.
Πάνε τέσσερα χρόνια τώρα...
Στις 21 του μήνα πέθανε ο Νίκος...
Πάνε εικοτρία χρόνια τώρα...
Στις 22 του μήνα έχω τα γενέθλιά μου.
Πάνε 58 χρόνια τώρα...
που πεθαίνω κάθε μέρα.....

ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ. "ΤΡΥΦΕΡΑ".

Τρυφερά να με σκοτώσεις.
Μη μου το πείς,
μη με ματώσεις.
Τρυφερά να με σκοτώσεις.
Μέσα στην πλάνη
της ευτυχίας
να χαθώ....

"ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ".

Ένα μικρό διάλειμμα
ανάμεσα στις λέξεις.
Κάθε στίχος,θέλει
δουλειά πολλή...
Λέξεις η μιά δίπλα στην άλλην
και πάλι διάλειμμα.
Και πάλι λέξεις...
Και σημεία στίξης.
Κόμματα, τελείες, ίσως και
κανένα θαυμαστικό,
άντε, και ενα ερωτηματικό.
Και μετά, πάλι διάλειμμα.
μικρό.
Πάντα μικρό το διάλειμμα.
Το ποίημα μόνο
ατελείωτο...

"ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ". "ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ".

ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ.

.....Θυμάμαι εκείνο το τελευταίο σου βλέμμα

Κατερίνα....

Εκείνη την βουβή απορία,

μαζί με τον πόνο και τον τρόμο

του θανάτου...

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο πιά...

Μόνο τα γέλια μας,

χρόνια πριν.

Την εποχή της ξεγνοισιάς και της χαράς.

Και όμως, το ξέραμε και τότε!

Το ξέραμε οτι, αυτά τα γέλια,

θα τα πληρώναμε κάποια στιγμή...

Μετά,

θυμάμαι την ματιά σου,

την πρώτη εκείνη ματιά,

αμέσως μετά την Χαμένη Αθωότητα.

Την αρχή της Απώλειας.

Και τις απώλειες μιά μιά,

ύστερα.

Μετά δεν θυμάμαι πιά,

Μόνο έχανα εγώ ...

Έχανα σιγά σιγά,

λίγο λίγο,

κάθε φορά και ένα κομμάτι σου,

ένα κομμάτι μας.

Από το "γιατί" της αρρώστιας,

στο "γιατί" της εντατικής...

Δεν πρόφταστα φιλενάδα μου,

Συγχώρεσέ με...

Δεν πρόφτασα...

Μέσα απο την αγκαλιά μου σε πήραν.

σε κρατούσα και σου ψιθύριζα

"φύγε"...

"πέτα"...

"μην φοβάσαι τίποτα πιά"...

Έφυγες μιά βδομάδα μετά,

με την απορία στο βλέμμα

και τον πόνο στα χείλη τα βουβά.

Και έμεινα εδώ,

Πάλι,

ακόμα μια φορά, μόνη,

να κοιτάω το φρεσκο-σκαμένο χώμα

και τα αγριόχορτα γύρω γύρω,

που λαίμαργα περίμεναν,

πότε θα φύγει ο κόσμος για

ν’απλώσουν τιν ρίζες τους

και να σε κατασπαράξουν….